Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Τι είναι αυτά που τσαμπουνάς ρε;

Οι νεκροί, τύφλα, χορεύουν για το κορίτσι. Αν δεν υπάρχει κανείς άλλος, κάντε τεχνητή αναπνοή στους τοίχους και στο μυαλό την ύφανση. Η γη ήταν μπλε, αλλά δεν υπήρχε θεός. Τις υγρές ημέρες η γη ταξιδεύει σκληρά. Μύγα στο σπίτι, η κόρη. Ολα τα έκανε για να ακούσετε ένα πολύχρωμο χαρακτήρα που προσπαθούσε να καταστείλει το γέλιο που αισθάνθηκε σαν φυσαλίδες στο εσωτερικό του θεάτρου. Έπεσα. Σκόνταψα και έπεσα από τις σκάλες, όλοι γελούσαν μαζί μου. Καλύψτε τα αυτιά σας... Κάθε φορά κραυγάζει γαμώτο. Σκατά στα βήματα πίσω από το παρόν ψελλίζουν ότι πονάνε, και θεσπίζουν αναπνοές για τα πάντα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου